Travná i Przełęcz Lądecka

Travná to wieś w Czechach, położona w Górach Złotych, kilka kilometrów na południowy zachód od Javorníka. Z Javorníka do Travnej prowadzi malownicza droga, wspinająca się serpentynami na grzbiet Gór Złotych. Wiedzie do przejścia granicznego Lutynia – Travná, usytuowanego na Przełęczy Lądeckiej (665 m n.p.m.), które funkcjonowało do 31 grudnia 2007 r. Po wejściu Polski i Czech do strefy Schengen granicę można swobodnie przekraczać pieszo, rowerem czy samochodem. Od przejścia jest kilka kilometrów do centrum uzdrowiska w Lądku Zdroju.

Travná jest małą wsią, od 1960 r. jest częścią Javorníka. To osada o dawnym rodowodzie. Pierwsza wzmianka o niej pojawiła się w roku 1295. Jej powstanie (podobnie jak powstanie Javorníka) wiąże się z istnieniem dawnego szlaku handlowego przecinającego Góry Złote, prowadzącego ze Śląska na Ziemię Kłodzką. Szlak zwano Drogą Solną, ponieważ przewożono nią sól z podkrakowskich kopalni na Ziemię Kłodzką i dalej do Czech, nawet do Pragi.

We wsi znajduje się neogotycki kościół pw. Najświętszej Marii Panny, wybudowany w latach 1879-1881 według projektu Friedricha von Schmidta. Ten wiedeński architekt jest autorem projektu neogotyckiego ratusza w Wiedniu, jak również wielu innych budowli sakralnych i świeckich w Wiedniu oraz innych miastach Austrii i Czech. Inny ciekawy obiekt w Travnej to kaplica odpustowa pw. Matki Boskiej z La Salette zbudowana w latach 1857-1858. Pierwsza, drewniana kaplica powstała w 1851 r. z inicjatywy Veroniki Eichinger jako wotum za uzdrowienie. W pobliżu źródełko i krajobrazowa droga krzyżowa.

Travná, kościół pw. Najświętszej Marii Panny

 

Widoki z Travnej na Przedgórze Sudeckie

Trakt handlowy w poprzek Gór Złotych przebiegał w różnych miejscach. Początkowo prowadził z Lądka dzisiejszą ulicą Leśną, obok zamku Karpień, przez Przełęcz Karpowską, Rakową Dolinę (Rači udoli), koło zamku Rychleby i do Javorníka. Drogą tą przeprawiali się niegdyś husyci. Na Przełęczy Karpowskiej istniała gospoda, której biskup Schaffgotsch udzielił pozwolenia na obsługiwanie podróżnych. Była też droga przez wieś Zálesi. Funkcjonowała także droga przez Travną, lecz była niewygodna i wąska. W połowie XIX w. rozpoczęto budowę porządnej, bitej drogi, która pokrywa się z obecną szosą. Ukończono ją w 1873 r.

Szosa jest ciekawa i widokowa, zarówno po polskiej, jak po czeskiej stronie. Z Javorníka do Travnej wiedzie serpentynami do góry, przez łąki i zagajniki. Niedaleko przed Przełęczą Lądecką jest mały parking i sklepik, w którym Polacy zwykle zaopatrują się w dobre czeskie towary – piwo, alkohole, słodycze. Stąd rozpościerają się widoki na północny wschód, widać zalesione stoki Gór Złotych, a dalej równinne tereny Przedgórza Paczkowskiego. Dalej znajduje się czeski pensjonat (Penzion & Restaurace Celnice ***). Po polskiej stronie przełęczy także jest parking. Ostatnio został wyremontowany. Mają być jeszcze miejsca do biwakowania i specjalna wiata do grilla. Inwestorem tej małej, ale bardzo potrzebnej, inwestycji jest miasto Lądek. Z tego miejsca także roztaczają się widoki. W dole, wśród łąk, leży wieś Lutynia, w dali widać zabudowania Lądka, a daleko widać szczyty Masywu Śnieżnika. Dalej szosa prowadzi w dół do Lądka Zdroju. Niedaleko, po lewej stronie znajduje się kamieniołom bazaltu, usytuowany na zboczu wzniesienia Szwedzkie Szańce (710 m n.p.m.). Ulicą Graniczną, a następnie ulicą Wolności wjeżdża się do centrum uzdrowiska.

Przełęcz Lądecka (665 m n.p.m.) to obniżenie w Górach Złotych między szczytami Borówkowa (900 m n.p.m.) i Maselnica (711 m n.p.m.). Ponieważ jest tu wygodny parking i miejsce biwakowe, to dobry punkt do rozpoczęcia wycieczek. Na północ prowadzi zielony szlak na Borówkową. Na szczycie Borówkowej od 2006 r. funkcjonuje nowa wieża widokowa o wysokości 25,4 m, wybudowana przez władze Javorníka. Pierwsze obiekty turystyczne (wieże widokowe i niewielkie schroniska) powstawały na Borówkowej już pod koniec XIX w. Z wieży ciekawe widoki na Ziemię Kłodzką, czeski Śląsk i Przedgórze Sudeckie. Ze szczytu można na parking powrócić tą samą drogą albo iść dalej, do Przełęczy Różaniec (583 m n.p.m.). Stamtąd szlakiem zielonym, następnie czerwonym dojść do wsi Orłowiec, a dalej szlakiem czerwonym do Lądka Zdroju. Można także z Borówkowej wrócić na parking nieco okrężną drogą przez wsie Wrzosówka i Lutynia.

Opis trasy tu:

https://sudeckiedrogi.wordpress.com/2012/03/06/borowki-i-wrzosy/

Idąc na południe od Przełęczy Lądeckiej szlakiem zielonym można dojść do skał Trojak (766 m n.p.m.), ruin zamku Karpień i Przełączy Karpowskiej (753 m n.p.m.).

Widok z Przełęczy Lądeckiej w stronę Lądka Zdroju, fot. Miezian

https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/a/a7/Prze%C5%82%C4%99cz_L%C4%85decka_od_strony_polskiej.jpg/1024px-Prze%C5%82%C4%99cz_L%C4%85decka_od_strony_polskiej.jpg

 Widok na Borówkową z Przedgórza Paczkowskiego, fot. Aleksander Sowa

https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/2/27/Borowkowa-kamienica.jpg/800px-Borowkowa-kamienica.jpg

 Wieża widokowa na Borówkowej, fot. Jacek Halicki

https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/5/5d/2015_Wie%C5%BCa_widokowa_na_Bor%C3%B3wkowej_01.jpg/1024px-2015_Wie%C5%BCa_widokowa_na_Bor%C3%B3wkowej_01.jpg

Przełęcz Lądecka i Karpowska oraz Borówkowa były miejscami, gdzie począwszy od lat 80. XX w. zaczęły spotykać się grupy opozycjonistów polskich i czeskich.

 opr. E.S.

Ciekawe informacje tutaj:

http://ladekzdroj.w.interiowo.pl/granica.html

http://ladekzdroj.w.interiowo.pl/borowkowa.html

Javorník – urocze czeskie miasteczko w Górach Złotych

 

Gdy podróżujemy drogą krajową nr 46, na odcinku między Paczkowem a Otmuchowem, po prawej stronie u podnóża Gór Złotych widać zabudowania kilku miejscowości. Leżą one już w Czechach, na obszarze, gdzie granica polsko-czeska wcina się klinem (tzw. cypel jawornicki) między Ziemię Kłodzką a obszary Dolnego Śląska i Opolszczyzny. Historycznie jest to część Śląska – Śląsk Czeski bądź Śląsk Morawski (dawniej Śląsk Austriacki). Są to ziemie śląskie, które po pierwszej wojnie śląskiej między Austria a Prusami (1740-1742) pozostały przy monarchii habsburskiej i należały do niej do 1918 r., a potem weszły w skład Czechosłowacji.

Największą miejscowością w cyplu jawornickim jest Javorník. Jest to małe miasto położone u podnóża Gór Złotych, u wylotu jednej z dolinek, nad rzeczką Javorník. Liczy prawie 3000 mieszkańców, a jego powierzchnia wynosi 7744 ha. Należy do powiatu Jesionik (kraj ołomuniecki).

Miasteczko zostało założone w średniowieczu. W 2 połowie XIII w. w strategicznym miejscu książę świdnicki Bolko I, w porozumieniu z biskupem wrocławskim Janem Romką, w celu obrony Śląska przed czeskim królem Wacławem II, zbudował zameczek na skalnym cyplu i wokół niego gród. Pierwsza wzmianka o grodzie pochodzi z 1307 r. W 1348 r. książęta świdniccy odstąpili (czy też odsprzedali) gród biskupowi Przecławowi z Pogorzeli. Od tego czasu gród i okolica należały do ziem biskupstwa wrocławskiego, czyli do Księstwa Nyskiego, podobnie jak pobliskie miasta: Otmuchów, Paczków, Nysa i inne. Wkrótce zameczek stał się letnią rezydencją biskupów wrocławskich.

W XV w. Javorník został zniszczony w czasie wojen husyckich. Odbudowa i rekonstrukcja została przeprowadzona pod koniec XV w. przez biskupa Jana Rotha. Zameczek nazwano wtedy Jánský Vrch (czyli Janowe Wzgórze) na cześć patrona diecezji wrocławskiej św. Jana Chrzciciela.

W XVIII w. zamek został przebudowany w stylu barokowym przez biskupa Filipa Gotharda Schaffgotscha (1716-1795), który mieszkał tu na stałe. Było to miejsce jego dożywotniego wygnania. Biskup został wybrany w 1747 r. dzięki poparciu króla pruskiego Fryderyka II. Jednak podczas wojny siedmioletniej (1756-1763) biskup odstąpił od popierania Prusaków i skłonił się ku katolickim Habsburgom. Za to w 1766 r. został skazany na banicję i do końca życia mieszkał w Javorníku. Stąd administrował austriacką częścią diecezji wrocławskiej i ustanowił Wikariat Generalny dla Śląska Austriackiego. Zmarł w Javorníku, został pochowany w Cieplicach. W czasie swojego długiego życia na wygnaniu biskup zadbał o wygody na zamku. Przebudował go w stylu barokowym, a wokół budowli założył ogrody.

Ponieważ biskup był miłośnikiem sztuk, otoczył się znanymi artystami. Szczególnie lubił muzykę. W 1769 r. zaprosił m.in. znanego austriackiego kompozytora i muzyka Karla Dittersa von Dittersdorf (1739-1799). Kompozytor przebywał w Javorníku prawie trzydzieści lat. Tu skomponował około czterdzieści oper komicznych. Jest uznawany za najważniejszego twórcę opery komicznej. Aby przypominać tradycje muzyczne Javorníka, organizowane są na zamku festiwale muzyczne im. Karla Dittersa von Dittersdorf oraz koncerty.

Następcy biskupa Schaffgotscha nadal modernizowali i upiększali zamek, również zapraszali znane osobistości ze świata sztuki. Często w Javorníku przebywał znany śląski poeta romantyczny Joseph von Eichendorff (1788-1857).

W czasie II wojny światowej w Javorníku mieszkał arcybiskup wrocławski kardynał Adolf Bertram (1859-1945). Zmarł tam w lipcu 1945 r. i został pochowany na cmentarzu w Javorníku w grobie biskupa Josepha Hohenlohe. Dopiero w 1991 r. spoczął w katedrze metropolitalnej we Wrocławiu.

 Zamek Jánský Vrch – Janowe Wzgórze

Zamek Jánský Vrch to potężna budowla, położona na skale wznoszącej się nad Javorníkiem i doskonale widoczna z daleka, z polskiej strony granicy, z okolic Paczkowa i Otmuchowa. Kilkukrotne przebudowy zamku spowodowały, że nie zachował się w pierwotnym, średniowiecznym kształcie, choć przypuszczać należy, że budowla powstała na średniowiecznych fundamentach, a dawny kształt zamku był podobny do dzisiejszego. Zamek posiadał okrągłą wieżę w miejscu dzisiejszej wieży zegarowej. Otoczony był murami obronnymi i fosami. Pierwsza duża przebudowa miała miejsce po najazdach husyckich, w latach 80. XV w. Następnej przebudowy dokonał biskup Filip Gothard Schaffgotsch w XVIII w., zamieniając warownię obronną na wygodny pałac. Ostatnia przebudowa miała miejsce na przełomie XVIII i XIX w. za czasów biskupa Josepha Christiana Hohenlohe (1740-1814, biskup wrocławski w latach 1795-1817). Wtedy przebudowano wieżę pałacową, utworzono rozległy dziedziniec zewnętrzny z dwoma pawilonami i tarasami, w miejscu dawnych murów obronnych i fos założono angielski park krajobrazowy.

Zamek Jánský Vrch

 

Na dziedzińcu zamkowym

Zamek można zwiedzać na dwóch trasach. Pierwsza wiedzie przez pomieszczenia reprezentacyjne, komnaty umeblowane XIX-wiecznymi meblami, kaplicę i salę koncertową. W sali koncertowej zwiedzający wysłuchują krótkiego koncertu. Można także obejrzeć unikalną kolekcję fajek. Druga trasa prezentuje pomieszczenia gospodarcze zamku, kuchnie, wewnętrzne dziedzińce, pomieszczenia dla służby itp. Zwiedzanie można zakończyć spacerem po obszernym dziedzińcu zewnętrznym, z którego roztaczają się dalekie widoki na Góry Złote oraz Przedgórze Sudeckie, gdzie widać Paczków, Otmuchów, Nysę, Jezioro  Otmuchowskie i Nyskie. U stóp zamku leży Javorník.

Javorník

W miasteczku zachwycają ciekawe kamieniczki. Jest także barokowy kościół Trójcy Świętej, wybudowany w latach 1715-1725. Ciekawą budowlą jest kościół cmentarny św. Krzyża z XIII w. o cechach romańskich i gotyckich. W Javorníku jest Muzeum Miejskie, a w nim można obejrzeć wystawy poświęcone historii regionu Javornicko. Można zobaczyć wnętrze wiejskiej chaty, warsztat rzemieślniczy, wnętrze dawnej apteki. Jest kolekcja minerałów, obrazów malowanych na szkle, a także ekspozycja poświęcona życiu i twórczości kompozytora Karla Dittersa von Dittersdorf.

Javorník

 Javorník, kamieniczki

Kościół pw. Trójcy Świętej

Do Javorníka z polskiej strony można dojechać przez dawne przejścia graniczne: Paczków – Bilý Potok oraz Dziewiętlice – Bernartice. Z okolic Paczkowa i Otmuchowa przez Javorník prowadzi krótsza droga do Lądka Zdroju. Dawniej, przed przystąpieniem do strefy Schengen, trzeba było jechać okrężną drogą nr 390 przez Złoty Stok albo nawet przez Kłodzko (w czasie dużych opadów śniegu droga nr 390 była nieprzejezdna). Z Javorníka należy jechać na południowy zachód, w kierunku przejścia granicznego Travná – Lutynia, malowniczą szosą pnącą się serpentynami do góry. Po niedługim czasie przejeżdża się przez wieś Travná, a stamtąd już blisko do Przełączy Lądeckiej (665 m n.p.m.) i Lądka Zdroju. O Travnej i innych ciekawych miejscach w tym regionie niebawem.

Opr. ES

Przydatne informacje na stronach:

https://www.zamek-janskyvrch.cz/cs

http://www.navstivtejeseniky.cz/pl/cel/zamek-jansky-vrch

http://obiezyswiat.org/index.php?gallery=18940

www.informacja-turystyczna.nysa.pl

Malownicze, ciche i spokojne Góry Złote

Góry Złote to pasmo w Sudetach Wschodnich. Ciągną się na długości ok. 40 km od Przełęczy Kłodzkiej (483 m n.p.m., przełęcz oddziela je od Gór Bardzkich), na północnym zachodzie do Przełęczy Ramzovskiej na południowym wschodzie oraz przełęczy między szczytami Pasieczna i Smrek na południu. Przełęcz Różaniec (583 m n.p.m.) dzieli je na dwie części: północno-zachodnią niższą i południowo-wschodnią wyższą. Od zachodu Góry Złote graniczą z Kotliną Kłodzką, od północy z Górami Bardzkimi, od północnego wschodu z Przedgórzem Paczkowskim. Na południowym zachodzie graniczą z Krowiarkami (należącymi do Masywu Śnieżnika) poprzez dolinę Białej Lądeckiej. Granica południowo-wschodnia biegnie od Przełęczy Trzech Granic (1116 m n.p.m.) doliną Białej Lądeckiej do Stronia Śląskiego i oddziela to pasmo od Gór Bialskich.

Głównym grzbietem Gór Złotych biegnie granica polsko-czeska. Czeska nazwa – Rychlebskié hory – pochodzi od zamku Rychleby, którego ruiny leżą na południe od miasteczka Javorník. Południowe stoki pasma należą do Polski, północne do Czech. Rychlebskié hory sąsiadują przez dolinę Bělej ze Zlatohorską vrchoviną (Górami Opawskimi), a także z Wysokim Jesionikiem.

 Góry Złote, widok z okolic Otmuchowa

Góry Złote, okolice Travnej

Według niektórych geografów polskich i czeskich (m.in. profesora Jerzego Kondrackiego) Góry Bialskie są zaliczane do Gór Złotych. Teza ta może być zasadna, ponieważ geologicznie stanowią jedną jednostkę geomorfologiczną, w której wydziela się dwie części. Część północna to masyw kłodzko-złotostocki, część południowa to nasunięcie ramzowskie. Czescy geografowie oba pasma – Góry Złote i Bialskie – zaliczają do jednego pasma Rychlebskich hor.

Z powodu tego zamieszania wynika trudność w określeniu najwyższych szczytów, a są również rozbieżności w ustaleniu ich wysokości. Jeżeli traktujemy Góry Złote i Bialskie jako osobne pasma, to najwyższymi szczytami są: w Górach Złotych Smrek (1125 m n.p.m.), leżący całkowicie po czeskiej stronie, w Górach Bialskich Postawna (1124 m n.p.m.). Inne wysokie szczyty w Górach Złotych to: Kowadło (989 m n.p.m.), Pasieczna (928 m n.p.m.), Borówkowa (900 m n.p.m.), na której w 2006 r. Czesi zbudowali wieżę widokową, Jawornik Wielki (872 m n.p.m.). Szczyty Gór Bialskich to: Postawna (1124 m n.p.m.), Travná hora (1120 m n.p.m.), Brusek (1116 m n.p.m.), Rudawiec (1112 m n.p.m.). Zapoczątkowana w 1997 roku idea zdobywania Korony Gór Polski uwzględnia szczyty Gór Złotych i Bialskich. Jednak tu bierze się pod uwagę najwyższe szczyty pasm górskich, na które prowadzą znakowane szlaki turystyczne. Tak więc do Korony Gór Polski należą w Górach Złotych Kowadło, w Bialskich Rudawiec. Kowadło, widok z Bielic, fot. Jacek Halicki, https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/e/e5/2016_Kowad%C5%82o%2C_G%C3%B3ry_Z%C5%82ote.jpg/1024px-2016_Kowad%C5%82o%2C_G%C3%B3ry_Z%C5%82ote.jpg

 Na szczycie Rudawca, fot. Jaknowy, https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/2/29/Rudawiec.jpg

Góry Złote zbudowane są głównie z gnejsów i łupków łyszczykowych. Dodatkowo występują paragnejsy, amfibolity, łupki kwarcowe, łupki grafitowe, marmury kalcytowe i dolomitowe, skały wapienno-krzemianowe i inne. Są tu liczne kamieniołomy, niektóre już nieczynne. W okolicach Lutyni wydobywano bazalt, w Radochowie gnejsy, w okolicach Złotego Stoku marmury i łupki metamorficzne, granodioryty w Chwalisławiu i Mąkolnie. Dziś wydobywa się wapienie krystaliczne w rejonie Lipovej-lázni, Vápennej i w Supíkovicach oraz granit w Žulovej. Od ok. X w. w Złotym Stoku rozwijało się (w pewnych okresach bardzo prężnie) górnictwo i hutnictwo złota. Od początku XVIII w. wydobywano także rudy arsenu, z których produkowano arszenik.

Bogactwem Gór Złotych są wody mineralne. W okolicach Lądka Zdroju występują radoczynne cieplice (o temperaturze ponad 40 stopni Celsjusza) siarczkowe i fluorkowe. Na pewno wykorzystywane były już ok. XII-XIII w. Źródła historyczne mówią, że Tatarzy w 1241 r. zniszczyli istniejące tu urządzenia kąpielowe. Lądek Zdrój uważa się za najstarsze uzdrowisko w Polsce. Najstarszy zakład przyrodoleczniczy „Jerzy” został zbudowany w 1498 roku. Obecnie w Lądku Zdroju wykorzystuje się siedem źródeł. Po czeskiej stronie, na granicy Rychlebskich hor i Wysokiego Jesionika istnieje uzdrowisko Lipová-láznĕ.

Lądek Zdrój, kryty most nad Białą Lądecką

 

Lądek Zdrój, kaplica pw. św. Jerzego w parku zdrojowym

W Górach Złotych występują jaskinie związane ze zjawiskami krasowymi. Są to: Jaskinia Radochowska koło Radochowa, a w Czechach jaskinie Na Špičáku i Na Pomezí.
Główną rzeką regionu Gór Złotych jest Biała Lądecka. Jej źródła znajdują się na południe od wsi Bielice, na pograniczu Gór Bialskich i Złotych. Potem rzeka płynie na północ i północny wschód, w dolinie między Górami Bialskimi i Złotymi. W Stroniu Śląskim rzeka znów skręca na północ. W Lądku Zdroju bieg rzeki zmienia kierunek na wschodni. Biała Lądecka wpada do Nysy Kłodzkiej w miejscowości Pilcz, na południe od Kłodzka. Północno-wschodnie stoki Gór Złotych odwadnia wiele mniejszych potoków, które na Przedgórzu Sudeckim także wpadają do Nysy Kłodzkiej.

Długi Spław – jedno ze źródeł Białej Lądeckiej, fot. Grzegorz Wysocki, https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/a/ae/Zrod%C5%82o_rzeki_Bialej_Ladeckiej.jpg

Góry Złote pierwotnie porastał naturalny las charakterystyczny dla Sudetów i Przedgórza Sudeckiego (Puszcza Sudecka), w którym występowały jodły, buki, modrzewie, świerki, jawory, graby i inne gatunki. W wieku XVIII i XIX masowo zaczęto wyrąbywać drzewa na potrzeby rozwijającego się przemysłu. W miejsce wyciętych lasów liściastych i mieszanych sadzono świerki odmian pochodzących z łagodniejszego klimatu, a więc mniej odpornych na ostry klimat sudecki. Monokultura świerka spowodowała zubożenie flory gór i przyczyniła się do zmniejszenia odporności lasów na działanie czynników klimatycznych i szkodników. Stąd częste na obszarze Sudetów (szczególnie Karkonoszy i Gór Izerskich) pojawianie się szkodników i zamieranie lasów. Gdzieniegdzie na terenie Sudetów i Przedgórza Sudeckiego pozostały enklawy dawnej puszczy. W miejscach tych utworzono parki narodowe i krajobrazowe oraz rezerwaty. Góry Złote znajdują się na terenie Śnieżnickiego Parku Krajobrazowego utworzonego w 1981 roku na obszarze Masywu Śnieżnika, Gór Bialskich i Złotych. Na terenie parku jest kilka rezerwatów. Na obszarze między Górami Złotymi a Bialskimi, w rejonie źródeł Białej Lądeckiej, znajduje się rezerwat Puszcza Śnieżnej Białki (utworzony w 1963 roku, ponad 124 ha powierzchni), gdzie chroni się naturalny las sudecki z drzewostanem liściastym i mieszanym. Jednym z charakterystycznych gatunków występujących tutaj jest jawor (Puszcza Jaworowa). Niegdyś Słowianie uważali to drzewo za święte. O specjalnym traktowaniu jawora przez dawnych mieszkańców tych ziem świadczą nazwy w regionie: czeskie miasteczko Javorník, szczyty Javornik (764 m n.p.m.), Jawornik Wielki (872 m n.p.m.), Przełęcz Jaworowa i inne. Niegdyś wierzono, że na Jaworniku Wielkim mieszkały duchy.

Góry Złote nie należą do najbardziej popularnych pod względem turystycznym pasm górskich. Jednak w ostatnich latach zagląda tu coraz więcej turystów szukających ciszy i spokoju. Tu można przemierzać nie zadeptane jeszcze szlaki, piesze i rowerowe, można obcować z przyrodą i podziwiać rozległe widoki. Duży wpływ na popularyzację Gór Złotych i Bialskich ma idea zdobywania Korony Gór Polski (zapoczątkowana 1997 roku). A więc zdobywcy szczytów, oprócz znanych i popularnych Rysów, Babiej Góry czy Śnieżki, muszą wybrać się także w mniej znane pasma górskie i wejść na przykład na Kowadło i Rudawiec.

Najpopularniejsze miejscowości w Górach Złotych to: miasta – Lądek Zdrój, Złoty Stok, Stronie Śląskie; wsie – Bielice, Chwalisław, Laski, Jaszkowa Górna, Mąkolno, Nowy Gierałtów, Ołdrzychowice Kłodzkie, Orłowiec, Radochów, Stary Gierałtów, Trzebieszowice i inne. Po czeskiej stronie interesujące są: Bílá Voda, Branná, Chrastice, Hanušovice, Javorník, Travná, Staré Mĕsto pod Snĕžníkem, Lipová-láznĕ, Petříkov, Ramzová, Vápenná, Žulová i inne.

W rejon Gór Złotych prowadzi wiele dróg. Od strony Kłodzka można dojechać drogą nr 46 do Złotego Stoku albo drogą nr 392 wiodącą doliną Białej Lądeckiej przez Ołdrzychowice Kłodzkie i Trzebieszowice do Lądka Zdroju. Z Wrocławia można dojechać w okolice Złotego Stoku najpierw drogą nr 8 do Ząbkowic Śląskich, nr 382 do Kamieńca Ząbkowickiego i nr 390 do Złotego Stoku lub lokalnymi drogami przez Strzelin, Ziębice i Paczków do Złotego Stoku. Z Opolszczyzny, Górnego Śląska i Małopolski prowadzi droga nr 46 (Gliwice-Kłodzko). Ze Złotego Stoku do Lądka Zdroju prowadzi malownicza droga nr 390. Jest kręta z licznymi serpentynami. Prowadzi zalesionymi zboczami Gór Złotych. Jest to fragment starej drogi zbudowanej w XIX wieku przez właścicielkę tych terenów królewnę Mariannę Orańską.

Podróżowanie samochodem oraz wędrowanie szlakami turystycznymi, pieszymi i rowerowymi, w rejonie Gór Złotych ułatwiają dawne przejścia graniczne między Polską i Czechami – drogowe: Złoty Stok – Bílá Voda; Paczków – Bilý Potok; Dziewiętlice – Bernartice; Lutynia (Lądek Zdrój) – Travná przez Przełęcz Lądecką; Kałków – Vidnava; Nowa Morawa – Staré Mĕsto przez Przełęcz Płoszczynę; piesze i rowerowe: Orłowiec – Bílá Voda (Růženec) przez Przełęcz Różaniec; Lądek Zdrój – Černý Kout przez Przełęcz Karpowską; Nowy Gierałtów – Uhelná przez Przełęcz Gierałtowską.

Warto zajrzeć na strony:

opis Gór Złotych:

http://naszesudety.pl/gory-zlote-opis-pasma.html

ciekawe opisy niektórych szlaków:

https://sudeckiedrogi.wordpress.com/category/wycieczki/gory-zlote/

https://sudeckiedrogi.wordpress.com/o-pasmach-slow-pare/

Zobacz też:

 http://www.dobryprzewodnik.cba.pl/2017/08/22/polskie-eldorado/

http://www.dobryprzewodnik.cba.pl/2017/08/22/wodospady-w-polsce-4/

 oprac.  ES